Shouwa Genroku Rakugo Shinjuu Сёва-Гэнроку: Двойное самоубийство по ракуго
Название не обманывает - это действительно трагедия, но трагедия давняя, закрытая и спрятанная под слоями пыли, как в старой деревянной шкатулке. Река времени безучастно несет свои воды, приближая героев к печальному финалу, плавно, как это обычно бывает в жизни, и мчит выживших дальше, убаюкивая и заживляя раны. С самого начала предчувствие беды негромко шепчет - в шелесте ветвей плакучей ивы, в звоне колокольчиков на ветру, в плеске темной воды, но это лишь тонкие штрихи, не дающие никакого предзнаменования.
Я поглощаю большое количество информации о Японии, и, кажется, должна была бы знать о большинстве основных культурных нюансов, но, к своему стыду, о ракуго я еще не слышала. Речь идет о театральном жанре, суть которого заключается в обыгрывании сюжета одним единственным актером с использованием минимального реквизита - веера и платка. Это похоже на стендап, с тем отличием, что во время спектакля рассказчик остается сидеть на сцене, не сдвигаясь со своего места, а сюжеты бывают не только комедийными.
В аниме всего 10 серий (к сожалению, качественные аниме обычно еще и самые короткие) и 8 из них являются флешбэком. События разворачиваются в первой половине и середине XX века, повествуя о жизни послевоенной Японии, увядании жанра ракуго и судьбах двух актеров в этих реалиях. Мне нравится, что в последнее время стало появляться все больше аниме в реалистичной рисовке, благодаря которой герои выглядят зрело, драматично и утонченно, как и в этом случае. Эпоха Сёва, служащая фоном, предстает уютным миром, похожим на сказочный, хотя в нем есть место бедности, безысходности и человеческим порокам. Но сложно не залюбоваться теплым светом бумажных фонарей, стуком гэта по мостовым, кокетливым ужимкам гейш, их нарядам, пестрым как цветущий сад, и тихим растворением старого мира в новом.



читать дальшеНазва не ашуквае - гэта сапраўды трагедыя, але трагедыя даўнейшая, закрытая і пахаваная пад тоўшчай пылу, быццам у старым драўляным куфэрку. Рака часу бязуважна нясе свае воды, набліжаючы герояў да сумнага фіналу, плаўна, як гэта звычайна адбываецца ў жыцці, ды імчыць застаўшыхся сярод жывых далей, калыхаючы і загойваючы раны. Ад самага пачатку прадчуццё бяды нягучна шэпча - у шамаценні галін вярбы, у гомане званочкаў на вятру, у плёскаце цёмнай вады, але гэта толькі тонкія рысы, якія не даюць аніякага прадвесця.
Я паглынаю вялікую колькасць інфармацыі аб Японіі, і, здаецца, павінна была б ведаць большасць асноўных культурных аспектаў, але, да свайго сораму, пра ракуго я яшчэ не чула. Гаворка ідзе аб жанры тэатральных прадстаўленьняў, сутнасць якіх у абгульванні сюжэту адзіным акторам з выкарыстоўваннем мінімальнага рэквізіту - вахляра да хусткі. Гэта падобна да стэндапу, з той розніцай, што падчас спэктаклю апавядальнік застаецца сядзець на сцэне, не рухаючыся з свайго месца, а сюжэты бываюць не толькі камедыйнымі.
У анімэ 10 серый (на жаль, якаснае анимэ звычайна яшчэ і найкарацейшае) і 8 з іх з'яўляюцца флэшбэкам. Падзеі разгорваюцца ў першай палове і ў сярэдзіне ХХ стагоддзя, распавядаючы аб жыцці ў пасляваеннай Японіі, змарненні жанра ракуго і лёсах дзвух актораў у гэтых рэаліях. Мне да спадобы, што апошнім часам з'яўляецца ўсё больш анімэ з рэалістычнай малёўкай, дзякуючы якой героі выглядаюць стала, драматычна ды зграбна, як і ў гэтым выпадку. Эпоха Сёва, слугуючая фонам, паўстае утульным светам, падобным да казачнага, нават калі ў ім знаходзіцца месца галоце, безвыходнасці і чалавечым заганам. Але складана не замілавацца цёплым святлом папяровых ліхтароў, грукатам гэта па брукаванцы, гарэзлівымi манерамi гейш, іхнымі убраннямі, стрыкатым нібы квітнеючы сад, і ціхім раставанем старога света ў новым.